นิราศนุช

ดวงฤดีพี่แสนตรมระทมเศร้า
เงียบเหงาหงอย
ยามราตรีพี่หลงคอย
คอยเจ้าเฝ้าฝันหา

น้องอยู่ไหนไม่เห็นหน้า
หรือว่าอนงค์หลงเพลินวิมาน
หรือใครซ่อนน้องไว้ไกลบ้าน
พี่ซานเที่ยวมองหาน้องเนื้อนวล

ดวงฤทัยพี่ทุกข์ตรม
ระบมเศร้าเฝ้าโหยหวน
ดวงกมลพี่ร้องครวญ
ครวญเพรียกเรียกโฉมศรี

ด้นดั้นหาน้องพี่
ไม่มีสร่างซานิทราไม่ลง
ถามมวลแมกไม้ในไพรพง
แม้พบอนงค์ช่วยกระซิบมาบ้าง

พี่ค้นอนงค์เสียทั่วทิศา
ตามหาแก้วตาจนทั่วทุกทาง
จนแสงรำไรฟ้าใกล้จะสาง
ไม่พบน้องนางพี่เศร้าฤดี
ถามดาวทั่วฟ้านภาทุกที่
ไม่มีร่างน้องหมองดวงฤทัย

จนเสียงดุเหว่าร้องก้องไพรพฤกษ์
พี่นึกว่าเธอเพ้อเพรียกร้องไป
มองเห็นดวงดาววับวาวสดใส
พี่นึกว่าใช่ดวงเนตรของเธอ

พี่คอยผวาพาใจเก้อ
หลงครวญพร่ำเพ้อถึงเธอคนเดียว
เห็นจันทร์เคลื่อนคล้อยลอยดวงเสี้ยว
คิดถึงรูปเรียวเล็บมือน้องนาง