ลาสาวหนองคาย

โอ้หนองคายแสนเสียดายต้องขออำลา
จะห่างก่อนหนาเมืองหนองคายแห่งริมฝั่งแม่โขง
สาวสวยแต่ใจไม่มั่นคง
เหมือนน้ำโขงไหลลงเซาะฝั่งสวนยา

บุญน้อยเหลือเจ้าไม่เชื่อน้ำคำ
คนเมืองน้ำดำจนหรือไรไม่ปรารถนา
ขออวยพรให้เข้าสู่ประตูวิวาห์
ส่วนพี่กลั้นน้ำตาอยู่ที่เมืองน้ำปาว

คราวมีหน้ามีตาถิ่มพี่
ไปดีเถิดน้องเกี่ยวข้องอย่าพาล
บ้านหลายหมื่นเผิ่นเปิดรอรับแฟน
บ้านหลายแสนเผิ่นเปิดไว้เพื่อเจ้า

ลืมคนเศร้ากาฬสินธิ์ลำปาว
มันปวดร้าวเหลือที่
มาหนองคายเทื่อนี้สิเป็นครั้งสั่งลา

ลาลาลาลาแล้วลา
คนเคยรักกันเคยจำนรรเสียงออดอ้อนหู
ระบายความทุกข์กับเรา
เคยหอมแก้มกับเรา

บัดนี้สู่อกเขาหัวใจเราก็ย่อมอดสู
ริมฝั่งโขงตอนนั้นสองเราอยู่
เดินเป็นคู่พี่กับน้องมองสวนยา

โอยเดหล่าบัดยามหัวเวนกอดน้องในบ่อน
แขนเขาก่ายกอดวอนเว้าอิ่นออย
เสียงใหญ่น้อยออดอ้อนออเซาะ
คนหัวใจเดาะเจ้าคิดถึงหรือไม่

บัดนี้ไปคือจังไกลเสียแล้ว
คือกับเมืองแกวไกลประเทศฝรั่ง
ยังอดีตถิ่มไว้คือด้ามดังฝัน

จะพลันลับเลือนจะเลือนลับลา
ต่อไปนี้หนาเหมือนดังฟ้าที่ขาดดวงดาว
หอบความทุกข์ไปทิ้งลงน้ำปาว
ขืนอยู่ยิ่งปวดร้าวสาวหนองคายใจดำ

เอาท้ายรถหันไปให้ศาลากลาง
ฟ้าร้องครางฝนก็ตกพรำพรำ
ถิ่นนี้เคยมาอยู่เป็นประจำ
ตอนนี้มาชอกช้ำโบกมือส่งฝั่งโขงสวนยา

น้ำฝนมันไหลฮำหน้า
ทั้งน้ำตาของอ้ายไหลตื่ม
เบื้องบนสายฝนมืดครื้ม
ใจเอยแห่งพะวง

โบกมือส่งลาสาวหนองคาย
ฮักแทบตายเจ้าสั่งทิ่มพี่ได้
มันแสนเจ็บใจแท้เดน้อง