สุดลำเค็ญ

คงเป็นกรรมหลังแต่ปางก่อน จึงยอกย้อนระทมใจ
เกิดเป็นคนจนขาดคนแลมองญาติพี่น้องไม่มีที่ไหน
ผมมีแต่แม่ก็แก่เหลือทน อยู่กันสองคนหากินไป
หาได้ตอนเช้าไปกินหนอค่ำ งานหนักตรากตรำรับทำได้

หาพอเลี้ยงปาก ขอฝากเพียงท้อง
ทุกข์ทนหม่นหมองไม่ผ่องใส เสื้อผ้าพันร่างดำด่างหมองคล้ำ
ปะแล้วปะซ้ำทนสาวใส่ บางครั้งทนหิวท้องกิ่วแขวนเต่อ
เป็นลมท้องเรอหิวจนแสบไส้ ก็เพราะความจน

อื้ออือ อือ ก็เพราะความจนขัดสนไม่สิ้นที่อยู่ที่กินก็หามีไม่
ยามค่ำคืนสะอื้นอาวรณ์ ขาดที่หลับนอนพักพิงกาย
อาศัยร่มไม้และเงาบัง แทนเรือนเหมือนรังซุกหัวไป
ขาดเสื่อปูนอน ขาดหมอนจะหนุน

อาศัยไออุ่นจากกองไฟ ผมโตเป็นหนุ่มยิ่งกลุ้มใจนัก
อยากหาคนรักพักพิงใจ อยากได้คนงามที่น้ำใจดี
เป็นคู่ชีวีเลี้ยงแม่ไป ผมจนแต่ตัวหัวใจไม่จน

การงานอดทนไม่จนหัวใจ ตื้นตันในจิตคิดหาทางออก
ขอร้องเพลงบอกทั่วทั่วไป ผมจนใจซื่อยึดถือสัจจา
มีใครบ้างหนาจะมอบรักให้ ขอความรักแท้ที่แน่นอนยิ่ง
ผมขอรักจริง อือ ซื่อสัตย์จนตาย