Ezzat Ziad

وقتی که من مدرسه میرفتم
یاد گرفتم که یک مقیاس هایی هستن
که همه چیزو باهاش اندازه میگیرن
از موی کوتاه تا پیرهن پاره
اسمش هم تقواست و هر آدم باتقوایی هم اون رو داره

آره
تو جامعه آدمها دو دسته هستن
یا خیلی پاک یا خیلی پستن
شهر ما آدم خاکستری نداره

یه روز از عشق، از عشقت میمیرن
سایزتو برای ساختن مجسمه ت میگیرن
ولی وای، اگه از چشم، از چشم بیوفتی
دیگه مهم نیست چه کارهایی کردی و چه شعرایی گفتی
به همین مفتی

ای واژگون، نامهربون
من مطرب نیستم
در شرایط عادی باید کلی هم تحویلم بگیرن
والا
ای اجتماعِ خشمگین
میخوام یه مدت ازت مرخصی بگیرم

آی، تو منو فراموشم کن
من میرم جایی که آهنگی ازم بربیاد
عزت زیاد

تو منو فراموشم کن
من میرم جایی که شعرای من رو نریزن دور
بگن چشت هم کور، کور

حالا هم من اینجام وسط اتوپیا
جهان اولی شدم مثل این خارجیا
دنبالِ زندگی تو این برو بیا

هنوزم یه تنها، هنوزم در جفا
هنوزم زیرزمینی، هنوزم در خفا
دلمم تنگ شده واسه اون شهر سیاهِ زیبا
سیاهِ زیبا
سیاهِ زیبا
سیاهِ زیبا

تو منو فراموشم کن
من میرم جایی که آهنگی ازم بربیاد
عزت زیاد

تو من رو فراموشم کن
من میرم جایی که شعرای منو نریزن دور
بگن چشت هم کور

گفتم که فراموشم کن
من میرم جایی که آهنگی ازم بربیاد
فعلاً عزت زیاد

حالا میخوایی کلا هم فراموشم نکن
اگه این بختِ کجِ ما بچرخه
میگن یه روزِ خوب میاد