Troiako Zaldia

Ilargi erraldoi bat, distiratsua, tristea,
ageri da pixkanaka etxe ilaren atzean.
Troiako zaldi bat da, geldiezina, narea.

Mendebaldea bere kulparen kontra.
Hondamendi naturalak eta norberarenak,
kokaina eta prozak arrastoak erreketan
aurri-zorian den mundu batek
hondoa jotzen duen lehen seinaleak.

Zaila da non eta nola hasi zen azaltzea,
denok han geldirik, istripu anitz batean.
Nor bere kotxean, 
nor bere istripu personalean.
Kontainerrak eta kontinenteak sutan,
inoiz eta inon itzaltzen ez den su bat.
Ez daukaguna da min ematen diguna,
eta horretan labur liteke dena.

Euforia, kulpa eta melankoliaz 
drogatutako arrain sarda 
hipnotikoen koreografiak,
aurri-zorian den mundu zaharrean,
ordena disforiko berri batean.

Nor bere gerran, 
nor bere istripu personalean:
minbizi bat, hipoteka, bakardadea,
edo denak batera.
Eta inoiz goiz eder bat mundu krudel batean,
hondamendi naturalak eta norberarenak. 

Mendebaldearen narrazio etena, hautsia.
Ebidentzia faltsuak, egiak eta post-egia.
Euforia, kulpa eta melankolia.
Geldiezina, narea, Troiako zaldia.