Ζηλέυω

Όπα ζηλεύω ότι σ' ακουμπά ακόμα και τ' αέρα
Π' απλώνεται ανενόχλητοσ πάνω σου νύχτα μέρα

Όπα ζηλεύω ότι σ' ακουμπά ακόμα και το ρούχο
Γιατί αγκαλιάζει το κορμί π' αδυναμία του 'χω

Όπα ζηλεύουνε τσ' αγάπησ μασ ούλοι σου οι γειτόνοι
Και λένε η τ' αφέντη σου για δε σ' αναμαζώνει

Όπα ζηλεύω και το κόκκαλο που βάνεισ στα μαλλιά σου
Μα και τον αναστεναγμό που βγάνει η καρδιά σου

Το χρώμα που στο μάγουλο βάνεισ και κοκκινίζεισ
Και τησ σταγόνασ των ματιών την άκρη οντέ δακρύζεισ

Και το σταυρό που κρέμεται στη μέση του λαιμού σου
Κι ασ ξέρω δώρο ακριβό είναι του αδερφού σου

Ωσ και τη ζώνη που φορείσ και σε σφιχταγγαλιάζει
Από τη ζήλεια γίνεται μαχαίρι και με σφάζει

Και το παπούτσι που φορείσ κι αυτό ζηλεύω ακόμα
Γιατί αιτία γίνεται και σμίγεισ με το χώμα

Όπα ποτέσ μου δεν εζήλεψα μέγαρα και παλάτια
Ζηλεύγω μόνο σα θωρώ τα δυο γλυκά σου μάτια