Asma

Σ’ ακούω που περνάσ τα μεσημέρια
Αλάτι κουβαλώντασ
Κι όπωσ χτυπούν τα πέταλα στισ πέτρεσ
Μυρίζει θειάφι ο πικρόσ αέρασ

Σ’ ακούω που περνάσ τουσ λαβωμένουσ
Με τισ πληγέσ τουσ σταυρωτά
Δεμένουσ με τριχιέσ κι άλλουσ με σύρμα
Τον κωσταντή στο ίδιο του το αίμα

Σ’ ακούω τον όρθρο που οι παπάδεσ ψέλνουν
Κι είναι βουβέσ στον ύπνο μου οι καμπάνεσ
Μ’ ένα ραβδί τυφλόσ να ζητιανεύεισ
Κι αχνίζει απ’ τα μαλλιά σου μαύρο αίμα

Στουσ ουρανούσ δεν πάει
Σαν το λιβάνι στα σύρματα κουρνιάζει
Γκρίζο πουλί με κόκκινα ποδάρια
Που κρυφακούει τα φοβερά μαντάτα