De Verloren Tijd

Ik loop hier in de stille stad
Donkergrijs en fris van de regen
En zie de schimmen van dat wat er was
Een sprankeling, een glimp van het verleden

Van toen de hoop hier nog niet was gestorven
En toen de koude dood nog elders dwaalde
Van toen het rood nog glansde in het zachte maanlicht
En alles, echt alles nog zo mooi was

De zwijgende straten, ze luisteren
Vanuit de holle ramen waar ze fluisteren
Ik weet dat het mijn tijd is om te gaan
Ik zie het in de zwarte gaten van de dode maan