Tiamat

ยังมีทอแสงสุกสกาวนั้น
ในเรื่องราวของวันวาน
ดั่งตำนานที่ไม่ถูกกล่าวขาน
แล้วเลือนหายไป
บนฟากฟ้าที่มันดูกว้างไกล
เสียงจากใครนั้นดังขึ้นมา
ฉันถือกำเนิดท่ามกลางความเงียบงัน

ในดินแดนอันสุดศิวิไลซ์
ความเกรียงไกรของพวกเรา
ถูกยกย่องเชิดชูจากเขา
เหล่าท้องนภา
ในปัญญาที่ไม่มีจุดหมาย
ได้ประจักษ์ไว้ในสายตา
งดงามเหลือเกินจนไม่อาจเก็บเอาไว้

จะเมตตาบูชาประทานความสวยงาม
จงศรัทธา ณ บัดนี้
จงเฝ้าดูประกายเรืองรองสิ่งสวยงาม

ฝันว่ามันจะงดงาม
ผันกลับดังปิศาจร้าย
กลับกลายเป็นเหมือนดั่งกลีบกุหลาบแหลมคมที่แทงหัวใจ
ฉันคือตัวแทนแห่งความโหดร้ายได้อย่างไร
ที่ผ่านมาดับสูญไปชั่วกาล

เสียงนินทาที่ยังอยู่รายล้อม
พร้อมจะเหยียบย่ำเราลงไป
จะต้องฝืนทนไปอีกแค่ไหน
ไม่รู้เลย
ต่อให้ปิดกั้นตัวเราสักแค่ไหน
ลบตัวตนเท่าไหร่ก็ไม่พอ
นี่ฉันกำลังฝืนไปเพื่ออะไร

ทอแสงประกายรำไรที่ปลายขอบฟ้า
ถูกบดบังให้ชีวิตอ่อนล้า
เศษซากของความไว้ใจยังเจ็บปวดโหดร้าย
ทรมาน

ฝันที่หวังจะงดงาม
มันกลับพังแตกสลาย
สุดท้ายแค่ขอให้หายใจยังมากเกินไปหรือไง
ฉันคือตัวแทนแห่งความหมดหวังได้อย่างไร
พยายามไปเท่าไรก็สูญเปล่า

กลับมายังที่เดิมที่จากลา
อ่อนแอสักเท่าไรรอยน้ำตาค่อย ๆ เลือนหาย
หากแสงประกายสุดท้ายจะยังลุกโชนดั่งไฟ
กลับคืนและวันอันสวยงาม

ฝันที่เคยทรมาน
ถูกกลบฝังให้สิ้นไป
จากนี้จะมีแค่เปลวไฟที่คอยนำทางของใจ
ฉันคือตัวแทนแห่งความสวยงามจากนี้ไป
จะกัดฟันยอมรับมันต่อจากนี้

ยังมีทอแสงสุกสกาวนั้น
ในเรื่องราวของวันวาน
ดั่งตำนานที่ไม่ถูกกล่าวขานแล้วเลือนหายไป
บนฟากฟ้าที่มันดูกว้างไกล
เสียงจากใครนั้นดังขึ้นมา
ฉันถือกำเนิดท่ามกลางความเงียบงัน