Xepesmos

Ποτέ δε γειτονέψαμε χώρια παλέψαμε
Τα ίδια δε γυρέψαμε λίγοι αντέξαμε
Δεν έπαψα να καίγομαι πόσο το χαίρομαι
Είμαι low bap και φαίνομαι δεν υποφέρομαι

Δρόμε μου αμίλητε τοπίο μου αγέραστο
Όνειρο απείραχτο πιοτό μου ακέραστο
Αταίριαστό εγώ μου μεγάλε ανήφορε
Λεπίδα στομωμένη τσαμπουκά μου ασύμφορε
Σταμάτα το πέταγμα δεν είσαι γεράκι
Γύρισε μέσα μου εσύ δεν κρατάσ από τζάκι
Ξέρεισ τον τρόπο ξέρεισ κι εσύ μοναξιά μου
Στεγνώνεισ πάνω μου μοναδική αλλαξιά μου
Ταμπουρωμένη στου ήλιου τα ξεχύματα
Μετράσ τισ μέρεσ αργά μετράσ τα βήματα
Στ' ονειροδιάβα μου φυλάσ τα νότα και το νου μου
Και το ψέμα του εχθρού μου κάνεισ θήκη του σπαθιού μου
Κι όσοι ψυχομαχούν δε βρίσκουν να διαλέγουν
Κι όσοι έφτασαν παινεύοντασ κατηγορώντασ φεύγουν
Σα γυμνοσάλιαγκεσ στη λάσπη κι εγώ χαίρομαι
Δεν υποφέρομαι είμαι low bap και φαίνομαι

Ποτέ δε γειτονέψαμε χώρια παλέψαμε από τουσ χορτασμένουσ
Τα ίδια δε γυρέψαμε λίγοι αντέξαμε καημό στουσ πικραμένουσ
Δεν έπαψα να καίγομαι πόσο το χαίρομαι μακριά απ' τουσ ξεπεσμένουσ
Είμαι low bap και φαίνομαι δεν υποφέρομαι

Καλομελέτα καίγεται βαράει η ντροπή κανόνι
Ντυμένη στα βελούδα τησ και μ' ύφοσ που θαμπώνει
Αμαχητί παρέδωσε όλα τα φισεκλίκια
Κι απ' τον εξώστη κλαψουρίζουνε φτυσμένα πιτσιρίκια
Πιο κάτω οι μωρόπιστοι τρέμουν μπουζουριασμένοι
Ψάχνουν τα λόγια οι αρχηγοί με τη βλακεία ζωσμένοι
Μα το δέντρο ότι κι αν γίνει στη ρίζα του υπακούει
Και 'γω που πάντα είμαι εδώ τι άσχημο χούι!
Για την αφόρητη σιωπή ξέρεισ τι φταίει
Ρε συ ούτε ένα αρσενικό χιλιάδεσ νοματαίοι
Ρε όλοι φιμωμένοι δεμένοι και σκισμένοι
Και ξεσπούν απάνω τουσ οι πολυκαιρισμένοι

Μη σκιάζεσαι ποτέ δε γειτονέψαμε
Μη ντρέπεσαι ποτέ τα ίδια δε γυρέψαμε
Πέρασεσ ξυστά κι απ' την αλήθεια κι απ' το ψέμα
Κι απ' την αρχή καμάρωνεσ προτού να δεισ το τέρμα
Ξεφούρνιζεσ βλαστήμιεσ σε κλεμμένα ταψιά
Και πάντα έτρωγεσ κρυφά απ' αλλουνού τη χαψιά
Πέντε λεπτά ανάταση βουή και λίγοσ σάλοσ
Ο μέρμηγκασ στην τρύπα του είναι άρχοντασ μεγάλοσ
Ρε πόσο σε ζηλεύουνε όλοι οι ξεπαστρεμένοι
Μπαίνουν στεγνοί στα πράγματα και βγαίνουν μουσκεμένοι
Ψελλίζουν και τρεκλίζουνε για τη ζωή τη σκρόφα
Που νοιάζεται για κείνουσ που είναι από άλλη στόφα
Και που 'σαι αυτό το λυσσασμένο στόμα
Όσα έλεγε για σένα εχθέσ θα λέει για χρόνια ακόμα
Περαμιώτικα έτσι χωρίσ ίχνοσ σεβασμού
Για όσουσ χαρίστηκαν του ξεπεσμού

Καλοδέχεται η ζωή τουσ χορτασμένουσ
Που ροκανίζουν ένα σάπιο διαβολόξυλο
Κι η μουγκαμάρα τραβάει τουσ ξεπεσμένουσ
Στο λάκκο τησ γιατί αγριεύουν το παλιόσκυλο
Που φυλάει το τεφτέρι με τα αχάλαστα
Και ετοιμάζει την κοσμογυρισιά τουσ
Μα θα γυρίσει για τα ψευτοαδάμαστα
Δεν αντέχει την ατιμωρησιά τουσ