Ongeëvenaard

Jonge dame met gezond verstand
Je hebt het moeilijk soms, je wereld is geen wonderland
Leven voelt voor jou als balanceren op de rand
Want je draagt het DNA van een gewonde man
Een sympathieke vader die ging door de diepste dalen
Maar z'n empathie was mateloos en werd z'n ondergang
Nam het altijd op z'n schouders als je zorgen had
Maar kon zichzеlf geen vrede gevеn als hij somber was
Dus hij nam de laatste keuze: uit het leven stappen
En liet zo bij jou een permanente, diepe leegte achter
Huh, die leegte maakte jou meteen volwassen
Die leegte brak je geest en liet jou in je eentje achter
Overstuur, want je zag iemand met zijn postuur
Maakte een sprint, haalde hem in, maar het bleek een ander
Je wilt papa zien, maar wilt niet in je eentje wachten
Twee zielen die verbonden zijn door één gedachte
In je ogen schuilt een kind dat op haar vader wacht
Hopend dat de trein nog komt, maar het vertraging had
Ze houdt haar tranen vast
Anders verwatert dat wat niet te evenaren was

Pap, ik ga je vinden, ik ben onderweg
Maar ik wil niet beginnen, het voelt nog niet terecht
Dat ik het nu alleen moet doen
En eerlijk waar, ik weet niet hoe
Wat groeide toen in jou? En groeit het ook in mij?
En zijn we wel goed voorbereid op alles wat we zijn?
Want ik wil het alleen niet doen
Want, lieve pa, ik weet niet hoe

Want ik hoor je nog, maar ik zie je niet
Tot jouw echo stopt en de klok verliest
Van al het wachten, omdat die deur niet opengaat
En ik breek opnieuw en val in elkaar
Een verdwaalde ziel zonder juiste snaar
Zelfs mijn gedachten zijn ongeëvenaard

Nu ben je ouder geworden, maar niet geheel geheeld
Hard voor jezelf, maar voor de wereld ben je veel te mild
Soms weet je ook geen rust te vinden, dus je speelt toneel
Lijkt elke dag meer op je vader, misschien veel te veel
Je kan niemand laten horen hoe die stilte schreeuwt
En je krijgt die trein niet in je eentje op de rails getild
Maar als jij jouw pijn ook maar voor een gedeelte deelt
Openbaar je alle barsten in je zelfbeeld
En ben je kwetsbaar voor jouw allerergste pijn
Maar papa leerde jou al vroeg hoe jij moest sterk zijn
Net te klein, maar je mocht door papa in die achtbaan
Dus droog je tranen, grote meid, we moeten hard gaan
Je neemt je vaders patronen over om door te rennen
De hulplijn voor al je vrienden, maar niet voor jezelf
Ik wil dat jij de leeftijd van je pa voorbijstreeft
En al z'n ongeleerde lessen al jouw tijd geeft
Maar in je ogen schuilt een kind dat op haar vader wacht
Hopend dat de trein nog komt, maar het vertraging had
Ze houdt haar tranen vast
Anders verwatert dat wat niet te evenaren was

Pap, ik ga je vinden, ik ben onderweg
Maar ik wil niet beginnen, het voelt nog niet terecht
Dat ik het nu alleen moet doen
En eerlijk waar, ik weet niet hoe
Wat groeide toen in jou? En groeit het ook in mij?
En zijn we wel goed voorbereid op alles wat we zijn?
Want ik wil het alleen niet doen
Want, lieve pa, ik weet niet hoe

Want ik hoor je nog, maar ik zie je niet
Tot jouw echo stopt en de klok verliest
Van al het wachten, omdat die deur niet opengaat
En ik breek opnieuw en val in elkaar
Een verdwaalde ziel zonder juiste snaar
Zelfs mijn gedachten zijn ongeëvenaard