Karanlık Geçer

Bu sabah yine anlam aradım
Aynı yüz, aynı gün, aynılık
Penceremden bakan bir boşluk gibi
Dünyaya değil, içime baktım bu kez

Hiçbir şey hissetmemek, en çok o yordu
Bir umut kırıntısı bile ne çok şey olurdu

Ama biliyorum, karanlık geçer
Ve her gece sonunda güneş doğar
İçimde bir kıvılcım varsa hâlâ
Bir gün yangına döner mutlaka

Sessizlik çığlık gibi büyür bazen
Ama sustukça değil, anlattıkça geçer
Kendi içimde kaybolsam bile
Bir ses beni hep yukarı çeker

Düştüğüm yerden kalkmayı öğrendim
Çünkü acı da öğretiyor sevmeyi yeniden

Biliyorum, karanlık geçer
Ve her gece sonunda güneş doğar
İçimde bir kıvılcım varsa hâlâ
Bir gün yangına döner mutlaka

Belki bu gece yine uykusuzum
Ama umut, gözlerimin içinde
Saklı bir hikâye gibi bekliyor
Yeniden yazılmayı

Karanlık geçer, yeter ki vazgeçme
Yalnızlık bile bir öğretmense
Kendini bulmak için kaybolursun
Ama sonunda... kendi sesini duyarsın