คนในป่า

ลมพัดทุ่งหญ้าไหวเอนเมฆนำลมห่มฟ้า
ดวงตะวันแหวกม่านเมฆมาป่าสนนปลิวไสว
ข้าล้มตัวลงบนพื้นดินกว้างใหญ่กองไฟคือผ้าห่ม
ครั้งหนึ่งนั้นข้าคือสายลมข้าคือคนเสรี

เผื่อลำนำโคลงนั้นพาย้อนคืนวันเก่า
ย้ำน้ำคำเถื่อนทำลำเนาในวันที่เรายังไม่เดียงสา
จนวันที่ท่านอ่านถ้อยแถลงแสดงเจตจำนงค์ท่านมา
เราจึงรู้ในเจตนาความคิดท่านเรานั้นต่างกัน

ตัวท่านทำงานหาเงินส่วนเราทำงานหากิน
เราไม่สะสมเกินเรากินท่านว่าเราเกียจคร้าน
ชีวิตเราไม่มีตารางเวลานาฬิกาเราคือจักรวาล
ส่วนเวลาท่านเป็นเงินเป็นงานลูกหลานท่านจึงเหน็ดเหนื่อย

และกระโจมของเราก็คือบ้านเปลี่ยนตามฤดูกาลเคลื่อนไหว
ให้แสงแดดสายลมผ่านร่างไปเด็กเด็กเราสุขภาพดี
แต่บ้านเรือนท่านสร้างโตใหญ่หายใจในอากาศตาย
เครื่องจักรกลสร้างสายลมร้ายท่านจึงไม่วายต้องเจ็บป่วย

ท่านตายแล้วไปสวรรค์เราตายเราอยู่ในนี้
อยู่ในผืนดินในเถ้าธุลีในวงปีเปลือกไม้
อยู่ในประกายของใบสนในสายลมผ่านหุบเขา
ความตายท่านยิ่งใหญ่และโศกเศร้าความตายของเราเป็นธรรมดา

ท่านพิพาทกันเพราะความรู้ต่อสู้กันด้วยอักษร
เราพิพาทกันเราไม่ซับซ้อนตื่นนอนมาเราก็ลืม
ความรู้ท่านยากและมีมากมายความรู้เราง่ายและมีน้อย
ผู้เฒ่าของเราความรู้ยังด้อยกว่าเด็กน้อยของท่านอีกใช่ไหม

ดังนั้นถ้อยคำที่ท่านเอ่ยถามเราจึงมิอาจเข้าใจ
แผ่นดินผืนฟ้าราคาเท่าใดไม่เคยเข้าใจได้เลย
ก็ผืนฟ้ากว้างลำธารใสใครเล่าเป็นเจ้าของ
สายลมพัดไกวผู้ใดครอบครองท่านจับจองได้โดยสิ่งใด

ผืนดินกลัวท่านกระหายจึงได้มอบสายน้ำลำธารใส
ผืนดินยังมอบความอบอุ่นให้และท่านยังต้องการสิ่งใดกันอีก

เราเป็นแค่เพียงคนป่าที่ท่านว่าพวกเราล้าหลัง
ไม่มีโรงเรียน ไม่มีโรงธรรมไม่มีที่ท่องจำหรือพร่ำสอน
ด้วยบทเรียนของเราไม่มีตัวอักษรความรู้เราไม่มีชื่อเรียกขาน
เราเรียนรู้ในฤดูกาลเราเรียนรู้ตามป่าดงไพร
กับเสียงใบไม้กระทบหยาดฝนเสียงต้นกล้างอกโผล่ดิน
เสียงตีปีกแมลงโบยบินเสียงสายธารที่รินหลั่งไพร

เราจึงไม่ต้องการแสงไฟจากท่านเพราะเรามีดวงจันทร์ส่องแสง
เราไม่ต้องการปืนไฟร้ายแรงยิงควายคราวหมื่นคราวล้าน
เพราะเราจะฆ่าพวกควายก็เพื่อประทังแต่ท่านฆ่ามันเพื่อราคา
คนฆ่าไม่กินคนกินไม่ฆ่าสัตว์ป่าจะเหลืออะไร

ความเชื่อเราที่สืบมาดิน น้ำ ลม ฟ้า สัตว์ทั้งผอง
ดอกไม้เหลืองแดงแมลงร่ำร้องล้วนเป็นพี่น้องของเรา
แต่ท่านไถดินดัดต้นไม้ย้ายลำน้ำถากป่าเขา
ขนย้ายดินระเบิดภูเขาเผาเป็นเถ้าถ่าน

จนข้านึกถึงคำผู้เฒ่าเล่าขานในนิทานที่ข้าเคยได้ยิน
ถ้าสิ่งอันใดเกิดขึ้นกับผืนดินสิ่งนั้นย่อมเกิดกับเรา
สิ่งอันใดเกิดขึ้นกับผืนดินสิ่งนั้นย่อมเกิดกับเรา
ความจริงสิ่งที่ท่านเพียรหาเราก็มีกันมาแต่กาลก่อน

เรามีค่ำคืนให้หลับนอนแดดร้อนให้ดอกไม้บาน
มีดวงดาวพราวกระจ่างนำทางให้ฉันและเธอ
มีสิ่งนึงเพื่อสิ่งหนึ่งเสมอไม่มีสิ่งใดที่ไร้เหตุผล
มีสิ่งนึงเพื่อสิ่งหนึ่งเสมอไม่มีสิ่งใดที่ไร้เหตุผล
มีสิ่งนึงเพื่อสิ่งหนึ่งเสมอ

ลมพัดทุ่งหญ้าไหวเอนเมฆนำลมห่มฟ้า
ดวงตะวันแหวกม่านเมฆมาป่าสนปลิวไสว
ข้าล้มตัวลงบนพื้นดินกว้างใหญ่กองไฟคือผ้าห่ม
ครั้งหนึ่งนั้นข้าคือสายลมข้าคือคนเสรี

ครั้งหนึ่งนั้นข้าคือสายลมข้าคือคนเสรี
ครั้งหนึ่งนั้นข้าคือสายลมข้าเคยเป็นคนเสรี