Manstu

Manstu þær nætur þegar engan svefn var að fá?
Endalaus partý, aldrei, aldrei slakað á.
Jaxla við bruddum bláir undir augum fölir á kinn.

Manstu þá daga þegar dópið var eini vinur þinn?
Manstu þegar óttinn fór á stjá?
Fórum aldrei til dyra nema fyrst að gá.
Þegar feigðin dansaði fyrir utan gluggann minn.

Tónlistin var svört, hún gaf okkur breik,
koma niður með stíl og feitum reyk.
Við neituðum að trúa að þetta væri allt feik.
Það væri búið að dæma okkur báða úr leik.

Manstu þá daga þegar dýrðin var til?
Rifum niður skápa, skriðum bak við þil.
Mínútan varð að martröð sem ekkert sló á
nema skammtur af Perú en það var ekkert að fá.

Manstu svo loks gamli að augun gátum ekki opnað?
Hræddir við að deyja, gátum ekki stoppað.
Og ég man þá daga vinur minn.