Rómeó Og Júlía

Uppi i risinu sérðu litið ljós,
heit hjörtu, fölnuð rós.
Matarleifar, bogin skeið,
undan oddinum samviskan sveið.

Þau truðu a draumamyrkrið svalt,
draumarnir tilbaðu þau.
Fingurnir gældu við stalið kalt,
lifsvökvann dælan saug.

Draumarnir langir runnu i eitt,
dofin þau fylgdu með,
sprautan varð lifið, með henni gatu breytt
þvi sem atti eftir að ske.

Uppi i risinu lagu og ófu sinn vef,
óttann þræddu upp a þrað.
Ekkert gat skeð þvi það var ekkert ef,
ef vel var að gað.

Hittust a laun, léku i friði og ró,
i skugganum sat Talia.
Hvitir hestar drógu vagninn með Rómeó,
við hlið hans sat Julia.

Truðu a draumamyrkrið svalt,
draumarnir tilbaðu þau.
Rómeó - Julia.

Þegar kaldir vindar haustsins blasa,
naprir um göturnar,
sérðu Juliu standa, bjóða sig hasa
i von um lif i æðarnar.

Þvi Rómeó villtist inn a annað svið,
hans hlutverk gekk ekki þar.
Of stór skammtur stytti þa bið
inni a klósetti a óþekktum bar.

Hittust a laun, léku i friði ...