พรหมทัต

พรหมเอยพรหมทัต จอมกษัตริย์ผู้ชรา
กลับจากเล่นสกา เข้าสู่ปราสาทสุวรรณ
หมายกอดยอดนารี โฉมกากีเจ้าจอมขวัญ
งกเงิ่นเดินงกงัน ไม้เท้ายันเหยาะย่างมา

ก้าวขึ้นบนแท่นที่ เรียกกากีพี่มาหา
หมายชมภิรมยา มาแม่มาโฉมกากี
อย่ายั่วให้ผัวพร่ำ พี่กลับคำคงโกรธพี่
ออกมาเถิดกากี จะเฆี่ยนตีพี่ก็เอา

เงียบกริบผิดสังเกต น่าสังเวชกษัตริย์เฒ่า
เผลอใจลมใส่เอา ต้องใช้เข่าเช็ดน้ำตา
สู้ทนเรียกคนธรรพ์ จ้าละหวั่นวิ่งค้นหา
ทั่ววังทั้งพารา ไม่พบหน้าโฉมกากี

ไม่ยอมสรงเสวย ไม่ยอมเสยแม้เกศี
เจ็ดทิวาเจ็ดราตรี พระทรงมีแต่วาโย
หทัยให้นิวรณ์ จูบแต่หมอนนอนโมโห
ตัณหาเจือกาโม ร้องไห้โฮคิดถึงเมีย

ครุฑธาไม่น่าทำ ให้ศีลช้ำทำศีลเสีย
ใครจักไม่รักเมีย ครุฑทำเสียรักเมียคน
ครุฑสร้างศีลด่างพร้อย คนจะพลอยอกุศล
สร้างเวรเห็นแก่ตน หนีไม่พ้นหนามงิ้วเอย