ที่รัก

นานแล้วพี่หลงพะวงมิหน่าย
นานแล้วพี่หมายจะได้ภิรมย์
นานแล้วพี่รักคอยจักชื่นชม
นานแล้วรักเพียงลมลมตรมเช้าค่ำ

ที่รักน่ะรักแต่ใจมิกล้า
ที่ช้าน่ะช้ามิกล้าเผยคำ
ที่คิดน่ะคิดกลัวอกจะช้ำ
เอ่ยคำแล้วเจ้าจะทำช้ำใจ

อย่าเหมือนน้ำค้างพราวพร่างใบพฤกษ์
พอยามดึกเหมือนดังจะดื่มกินได้
พอรุ่งรางก็จางหายไป
รู้แน่แก่ใจ ได้แต่ระทมชีวี

ที่รักน่ะรักเพราะเทพเสริมส่ง
ที่หลงน่ะหลงเพราะเจ้าแสนดี
ที่หวงน่ะหวงเพราะสวยอย่างนี้
กลัวใครเขามาแย่งพี่ไปเอย

อย่าเหมือนน้ำค้างพราวพร่างใบพฤกษ์
พอยามดึกเหมือนดังจะดื่มกินได้
พอรุ่งรางก็จางหายไป
รู้แน่แก่ใจ ได้แต่ระทมชีวี

ที่รักน่ะรักเพราะเทพเสริมส่ง
ที่หลงน่ะหลงเพราะเจ้าแสนดี
ที่หวงน่ะหวงเพราะสวยอย่างนี้
กลัวใครเขามาแย่งพี่ไปเอย