Vavilonioi Kipoi

Εχ νερό τη σβήνει τη φωτιά αέρασ τη φουντώνει
Στισ κορυφέσ στισ κορυφέσ μα στον αφρό δε σώνει

Γιατί είν' σκαρί αλαργινό το φόβο δε γνωρίζει
Φόβο που φέρνει την αρχή πίκρα να φοβερίζει

Αρμένισα στη ρότα σασ
Κι έχασα τα πανιά μου
Κομματιασμένα λάθη σασ
Γκρεμίσαν τα όνειρά μου

Εχ και χάσιμο και ταραχή σε βαβυλώνιουσ κήπουσ
Με κρεμαστά τα θαύματα με περισσά τα κάλλη

Άσχημη νύφη πλήρωσε σαν σήκωσε κεφάλι
Και τον βαραίνει η προσβολή ο πόθοσ του
Το είναι