คนหลังยังคอย

ฉันคอยฉันคอยรู้ไหมฉันคอย
รู้บ้างคนหลังเขาคอย
ตะวันลอยจะลับเขาพระสุเมรุ
นกน้อยเคียงคู่ยามเย็น
ท้องฟ้าเป็นมองเห็นเช่นสีคราม

ตาลอยคอยแฟนอยู่ต่างแดนแสนปวดหัวใจ
หรือไปหลงไหลพบสาวใหม่หนึ่งในสยาม
บุญน้อยเฝ้าคอยทุกชั่วโมงยาม
ฟ้าสีครามเมื่อยามเย็นเป็นใจลอยลอย

ตะวันค้อยใจข้อยสีลอยลอย
ค้อยพร้อมกันหนี่
พี่นี่หนีจากน้องสิหวนพ้อบ่นอ
เสียงออดอ้อกอไผ่สีกัน
ตกใจตามมันว่าแม่นซายมาเอิ้น
จะเดินหรือว่าจะนั่ง
เหมือนพี่สั่งมาสะกิดหัวใจ
นี่หนอคิดถึงคนเป็น
เมื่ออยากหาจะไปหาก็อาย
หลายวันแล้วยังไม่คลาย
ไม่สลายคนหลังยังคอย

คนชะม้อยลมปากหวานหนี่
เปรียบใส่ปากพี่บ่มีเสี้ยวหว่าขม
มื้อหนึ่งพ้นนี่จักเทื่อจักยาม
แม่นถามหัวใจว่าคิดถึงคือเขา

คนเราตรองดูทุกด้าน
ความทรมานนี่คือการรอคอย
พี่จากน้องไปถึงไกลตัวน้องสักหน่อย
คิดบ้างนะคนหลังคอย
ใจดวงน้อยแทบขาดรอนรอน

ถ้าหากจะคิดนอกใจ
จะรักสาวใดคิดไว้เปลี่ยนใจสังหรณ์
หญิงคนนั้นเขาเพ้อยามนอน
เขาอาวรณ์ร้อนเร่าดั่งไฟเผาทรวง

ห่วงบ้างนะคนคอยอยู่หลัง
ห่วงเขาบ้างอย่าคิดคำลวง
คนเขาคอยทั้งห่วงทั้งหวง
รักล้นทรวงห่วงเขาบ้างซี

เป็นปีเป็นเดือนคอยถ่า
คำสัญญายังยั่งความเก่า
คนอื่นถามเอานอกเหนือกว่าอ้าย
ตาซ้ายน้องบ่แลแค่วันหนึ่งยี่สิบสี่ชั่วโมง
บอกตรงตรงซั่วยามซั่วมื้อ
เห็นไผบ่คือได้เห็นเจ้าเอ้อ