Dromoi Palioi

Δρόμοι παλιοί που αγάπησα
Και μίσησα ατέλειωτα
Μέσα στουσ ίσκιουσ
Των σπιτιών να περπατώ

Νύχτεσ των γυρισμών αναπόφευκτεσ
Κι η πόλη νεκρή

Την ασήμαντη παρουσία μου
Βρίσκω σε κάθε γωνιά

Κάμε να σ' ανταμώσω κάποτε
Φάσμα χαμένο του πόθου μου
Κι εγώ ξεχασμένοσ κι ατίθασοσ να περπατώ
Κρατώντασ μια φλόγα τρεμόσβηστη στισ υγρέσ μου παλάμεσ

Και προχωρούσα μέσα στη νύχτα
Χωρίσ να γνωρίζω κανένα
Κι ούτε κανένασ ούτε κανένασ
Με γνώριζε με γνώριζε