Ερωτόκριτος

Ηκουσεσ αρετούσα μου τα θλιβερά μαντάτα
Ο κύρησ σου μ' εξόρισε σ' τση ξενιτιάσ τη στράτα

Τέσσερεισ μέρεσ μοναχά μου 'δωκε ν' ανιμένω
Κι αποκείσ να ξενιτευτώ πολλά μακριά να πηαίνω

Και πώσ να σ' αποχωριστώ και πώσ να σου μακρύνω
Και πώσ να ζήσω δίχωσ σου τον ξωρισμόν εκείνο

Εσίμωσε το τέλοσ μου μάθεισ το θεσ κερά μου
Στα ξένα πωσ μ' εθάψασι κι εκεί 'ν' τα κόκκαλά μου

Κατέχω το κι ο κύρησ σου γλήγορα σε παντρεύγει
Ρηγόπουλο αφεντόπουλο σαν είσαι συ γυρεύγει

Κι ουδέ μπορείσ ν' αντισταθείσ στα θέλουν οι γονείσ σου
Νικούν τηνε τη γνώμη σου κι αλλάσσει η όρεξή σου

Μια χάρη αφέντρα σου ζητώ κι εκείνη θέλω μόνο
Και μετά κείνη ολόχαροσ τη ζήση μου τελειώνω

Την ώρα π' αρραβωνιαστείσ να βαριαναστενάξεισ
Κι όντε σα νύφη στολιστείσ σαν παντρεμένη αλλάξεισ

Ν' αναδακρυώσεισ και να πεισ “ρωτόκριτε καημένε
Τα σου 'ταξα λησμόνησα τα 'θελεσ πλιο δεν έναι"

Και κάθε μήνα μια φορά μέσα στην κάμερά σου
Λόγιασε τα 'παθα για σε να με πονεί η καρδιά σου

Και πιάσε και τη ζωγραφιά που 'ναι στ' αρμάρι μέσα
Και τα τραγούδια που 'λεγα οπού πολύ σ' αρέσα

Και διάβαζέ τα θώρειε τα κι αναθυμού κι εμένα
Πωσ μ' εξορίσανε για σε πολλά μακριά στα ξένα

Κι όντε σου πουν κι απόθανα λυπήσου με και κλάψε
Και τα τραγούδια που 'βγαλα μεσ στη φωτιάν τα κάψε

Mα όπου κι αν πάγω όπου βρεθώ κι ότι καιρόν που ζήσω
Τάσσω σου άλλη να μη δω μουδέ ν' αναντρανίσω

Kι ασ τάξω ο κακορίζικοσ πωσ δε σ' είδα ποτέ μου
Ένα κερί-ν αφτούμενον εκράτουν κ' ήσβησέ μου

Kάλλιά'χω εσέ με θάνατον παρ' άλλη 'ε ζωή μου
Για σένα εγεννήθηκε στον kόσμον το κορ'ί μου