Purn Urie

นึกถึงความหลัง
เมื่อครั้งที่ยังเยาว์วัย
คิดถึงสมัยเมื่อครั้งก่อน
เราเคยกอดคอ
หยอกล้อเล่าเรียนกินนอน
ไม่เคยเดือดร้อนเรื่องใดใด
แกมีพ่อรวยรวยศักดิ์ชั้น
แกรวยกว่ากันตั้งมากมาย
เราเป็นเพื่อนกันไม่แบ่งชั้น
จนรวยนั้นไม่เป็นไร
ใครอีกเล่าหนา
ที่จะหาได้อย่างนี้ มีใคร
อย่างแกนี้ไม่มีเหมือน
นี่แหละเพื่อน จริงใจ
เพื่อนเอย เพื่อนเอ๋ย
เพื่อนเอย
เวลาผ่านไปเปลี่ยนไปสู่วัยการงาน
สองเราเท่านั้นไม่เคยเปลี่ยน
เคยเป็นอย่างไร
ก็เป็นอย่างในวัยเรียน
ไม่มีผิดเพี้ยนสักนิดเดียว
มีแกเท่านั้นคอยช่วยกัน
ในยามที่กันไม่มีใคร
แกคอยทุ่มเทคอยบอกทาง
ให้ความหวังกำลังใจ
ใครอีกเล่าหนา
ที่จะหาได้อย่างนี้ มีใคร
อย่างแกนี้ไม่มีเหมือน
นี่แหละเพื่อน จริงใจ
เพื่อนเอย เพื่อนเอ๋ย
เพื่อนเอย
พอกันเปลี่ยนไปสบายใหญ่โตจริงจัง
ซึ่งแกก็หวังให้เป็นอยู่
เป็นดังที่คิดชีวิตมั่นคงสวยหรู
ถ้าแกได้รู้คงชื่นใจ
แกมาจากไปตายจากพลัน
ดังความฝันที่เหี้ยมโหด
แกไปที่ใดได้โปรดฟัง
กันยังหวังได้พบแก
ใครอีกเล่าหนา
ที่จะหาได้อย่างนี้ มีใคร
อย่างแกนี้ไม่มีเหมือน
นี่แหละเพื่อน จริงใจ
เพื่อนเอย เพื่อนเอ๋ย
เพื่อนเอย