Zito Signomi

Ένα τραγούδι θα σασ πω σαν το νερό
Γι όσουσ πολέμησαν κι αντέχουνε ακόμη
Θα πρεπε να το είχα γράψει από καιρό
Γι αυτό και πρώτα ταπεινά ζητώ συγγνώμη

Σε ένα ιατρείο μικρό τησ γειτονιάσ
Πήγα να βγάλω κάτι ακτινογραφίεσ
Κι είδα ανθρώπουσ μιασ παλιότερησ γενειάσ
Που περιμέναν του γιατρού τισ οδηγίεσ

Είχε ησυχία λεσ και μπήκα σε ιερό
Κι είχανε όλοι του πατέρα μου τα χρόνια
Ο γέροσ μου έχει πια πεθάνει από καιρό
Μα είχε προλάβει να χαρεί τρία εγγόνια

Με τρόπο έριξα μια γρήγορη ματιά
Τέτοιο κατάντημα δεν είχα δει ποτέ μου
Κι όλα αυτά τα ξεχασμένα γηρατειά
Θα είναι σκέφτηκα ανάπηροι πολέμου

Ο ένασ είχε το ένα πόδι του λειψό
Άλλοσ το χέρι του δεμένο και πονούσε
Ο τρίτοσ φόραγε κολάρο στο λαιμό
Κι ένασ άλλοσ την κυρά του κουβαλούσε

Ο νουσ μου πήγε στον πατέρα μου ξανά
Τότε που μου έλεγε τα βράδια ιστορίεσ
Σαν να είναι τώρα τον θυμάμαι να πονά
Και να μιλάει για νεκρούσ και τραυματίεσ

Κι όλοι αυτοί για την δική μου λευτεριά
Έζησαν χρόνια κατοχήσ και τυραννίασ
Ήταν κορίτσια και αμούστακα παιδιά
Και πολεμούσαν στα βουνά τησ αλβανίασ

Μου είχαν χαρίσει μια ελεύθερη ζωή
Κι ότι κι αν ήμουν σε εκείνουσ το χρωστούσα
Κι ήτανε μεσ τα γηρατειά τουσ τόσο απλοί
Ούτε παράσημα φορούσαν ούτε λούσα

Πρόσωπα τίμια χωρίσ εγωισμό
Κι αν μεσ το πόλεμο τα πάντα είχαν χάσει
Με ένα χαμόγελο και λίγο σεβασμό
Όλα όσα τράβηξαν θα τα είχανε ξεχάσει

Ένιωσα ξάφνου μια τεράστια ντροπή
Έσκυψα κάτω και είχα χάσει την μιλιά μου
Μου ήρθανε δάκρυα και κρατήθηκα πολύ
Και ευτυχώσ που είχα μαζί μου τα γυαλιά μου

Ένα τραγούδι θα σασ πω σαν το νερό
Γι όσουσ πολέμησαν και πολεμούν ακόμη
Θα πρεπε να το είχα γράψει από καιρό
Γι αυτό και πάλι ταπεινά ζητώ συγγνώμη