ตะกอนความคิดถึง

เสียงลมละเมอก็เหมือนเสียงเธอพูดจา
ดวงดาวบนฟ้าก็เหมือนดวงตาของเธอ
ได้กลิ่นดอกไม้ก็เหมือนน้ำหอมที่เธอชอบใช้เสมอ
ยังพร่ำยังเพ้อถึงเธอไม่เคยเปลี่ยนไป

ทั้งทั้งที่รู้ว่าเธอไม่เคยรู้หรอก
ไม่กล้าจะบอกว่ารักเธอมากแค่ไหน
ในเมื่อเธอกับฉันต่างกันมากมาย
ไม่มีอะไรที่ฉันคู่ควรกับเธอ

แต่ความคิดถึงมันตกตะกอนในหัวใจ
ไม่ว่านานยังไงก็ยังคิดถึงเธอ
ยังรักยังรอเธอ แม้เธอคือความว่างเปล่า
ถ้าความคิดถึงมันเป็นก้อนกรวดคงมากมาย
เอามากองกันไว้คงกลายเป็นภูเขามั่นคงและยืนยาว
เป็นพยานว่าใครเขาเฝ้ารักเธอ

เห็นคนสองคนจับมือเดินเคียงข้างกัน
ก็เผลอนึกว่าฉันควงแขนเธอเดินเสมอ
เห็นผัดลูกตอที่เธอชอบกิน
อยากซื้อเอาไปฝากเธอ
แต่ก็รู้ว่าเธอก็คงจะไม่สนใจ

ทั้งทั้งที่รู้ว่าเธอไม่เคยรู้หรอก
ไม่กล้าจะบอกว่ารักเธอมากแค่ไหน
ในเมื่อเธอกับฉันต่างกันมากมาย
ไม่มีอะไรที่ฉันคู่ควรกับเธอ

แต่ความคิดถึงมันตกตะกอนในหัวใจ
ไม่ว่านานยังไงก็ยังคิดถึงเธอ
ยังรักยังรอเธอ แม้เธอคือความว่างเปล่า
ถ้าความคิดถึงมันเป็นก้อนกรวดคงมากมาย
เอามากองกันไว้คงกลายเป็นภูเขามั่นคงและยืนยาว
เป็นพยานว่าใครเขาเฝ้ารักเธอ

ความคิดถึงมันตกตะกอนในหัวใจ
ไม่ว่านานยังไงก็ยังคิดถึงเธอ
ยังรักยังรอเธอ แม้เธอคือความว่างเปล่า
ถ้าความคิดถึงมันเป็นก้อนกรวดคงมากมาย
เอามากองกันไว้คงกลายเป็นภูเขามั่นคงและยืนยาว
เป็นพยานว่าใครเขาเฝ้ารักเธอ

เป็นพยานว่าใครเขาเฝ้ารักเธอ