คำคน

พี่ระทมอยู่เดียวดาย
ความสุขที่หมายคลายคืน
เจ้าลืมรักเคยภิรมณ์ชมชื่น
เพียงฟังน้ำคำคนอื่น
เจ้าคืนสัญญาแห่งใจ

อันคำคนเวียนวนลอยลม
ควรหรือเจ้ามาเศร้าตรม
เอาอารมณ์ของตัวเป็นใหญ่
เก็บมาวู่วามหลงลืมแม้ความยับยั้งชั่งใจ
ตัดเยื่อตัดใยทอดทิ้งให้พี่อกตรม

เจ้าคิดเอาแต่ใจตน
ลืมเหตุลืมผลงายงม
แต่เพียงน้ำคำวาจาปรารมภ์
ควรหรือยึดเอามาตรม
ระทมแล้วเลยเปลี่ยนไป

อันอารมณ์หากเหนือเหตุผล
ความแค้นก็แน่นกมล
กลายเป็นคนคิดสั้นไปได้
หักความระทมยกเอาอารมณ์ทิ้งให้ห่างไกล
จะเห็นหัวใจ
แล้วจะรักใครเจ้าเอย

เจ้าคิดเอาแต่ใจตน
ลืมเหตุลืมผลงายงม
แต่เพียงน้ำคำวาจาปรารมย์
ควรหรือยึดเอามาตรม
ระทมแล้วเลยเปลี่ยนไป

อันอารมณ์
หากเหนือเหตุผล
ความแค้นก็แน่นกมล
กลายเป็นคนคิดสั้นไปได้
หักความระทมยกเอาอารมณ์ทิ้งให้ห่างไกล
จะเห็นหัวใจแล้วจะรักใครเจ้าเอย