Nætur Níggju

Myrka nátt,
deyðans gátt,
eg hongdur í lívsins træ.
Leitan mín,
skaldsins vín,
eg finna vil heim til tín.
Einsemi.
rastloysi,
eg kaldur og tystur hekk.
Dagar fleir,
koma meir,
áðrenn søk mín at enda er.
Eg særdur var av spjótsins odd,
á vátum greinum ból.
Vís mær veg í nátt,
til vísdomsins gyltu gátt.
Níggjunda nátt,
fræ er sátt,
við eyga eg sjá nú kann.
Blótlund mín,
lív tað fekk,
eg framskygdan kendi meg.
Sangir fekk,
rúnur týtt,
og loyndardómar loyst.
Mjøðin drakk,
tostan sløkt,
eg livandi aftur var.
Eg særdur var av spjótsins odd,
á vátum greinum ból.
Vís mær veg í nátt,
til vísdomsins gyltu gátt.