شب بود

شب بود بیابان بود زمستان بود
بوران بود سرمای فراوان بود
یارم در آغوشم هراسان بود
از سردی افسرده و بی جان بود

در پیش آن سیمین بر خوشگل
از جسم و جان خود بودم غافل
میکوشیدم از بحرش از جان و دل
میبردمش با خود سوی منزل

گیسویش از باد و باران گشته آشفته
در در در مویش گویی مروارید غلطان خفته
گیسویش از باد و باران گشته آشفته
در در در مویش گویی مروارید غلطان خفته

شب بود بیابان بود زمستان بود
بوران بود سرمای فراوان بود
یارم در آغوشم هراسان بود
از سردی افسرده و بی جان بود