Ipogio

Τουσ ήλιουσ δεν εμέτρησεσ
Που σε ζητήσαν τόσα χρόνια
Πού 'σαι γυναίκα
Με τα γαλάζια τσίνορα

Σ' έκρυψε στο φουστάνι τησ
Η μαραμένη κοπέλα
Πέντε χειμώνεσ σ' έθαψαν
Σε χιόνι λασπερό

Μεγάλη νυχτερίδα τρέφεται
Απ' τη νιότη σου
Γι' αυτό νωρίσ βραδιάζει
Πριν χορτάσεισ
Το μεσημέρι καίει
Στα ψηλά τα δώματα
Το κύμα του ξανθό
Λούζει τουσ δρόμουσ

Πεθαίνεισ με τουσ ποιητέσ
Κάθε ηλιοβασίλεμα
Τα χέρια σου μυρίζουν
Απ' τα μαλλιά τουσ
Χτυπάει η καμπάνα
Που δεν πιστεύεισ πια
Σε ξένη αυλή συνομιλείσ
Με το φεγγάρι

Σου 'φερε ο μυλόζ
Φέτοσ την άνοιξη
Την πείνα σου ποιοσ άλλοσ
Μπορούσε να νοιαστεί
Φουρτούνιασε τη γειτονιά
Το φιλντισένιο αμάξι του
Γίνου όμορφη γίνου όμορφη
Στα περιβόλια θα σε δείξει

Έχεισ ένα χαμόγελο
Από μαργαριτάρια
Ψαράδεσ σικελοί
Στο ταίριαξαν να το φοράσ
Ψάξε και βρεσ το
Πριν σε κλείσει η νύχτα
Σ' ένα υπόγειο βαθύτερο
Από τούτο