บางปะกง

ริมฝั่งแม่น้ำบางปะกง
ยามมืดค่ำลงแสงจันทร์สาดส่องอำไพ
เหม่อมองคอยเจ้ากลับเห็นแต่เงาแมกไม้
จนเดือนคล้อยดวงลงใต้
จนหริ่งเรไรจับคู่เริงรำ

ใจเจ้าช่างเหมือนบางปะกง
มีขึ้นมีลงวกวนจนพี่ระกำ
อกชายใดเล่าจะเหมือนอกเราชอกช้ำ
ยินเสียงระฆังรัวย่ำ
เหมือนเพลงแห่งความอาวรณ์

ศรีเมือง หลักเมืองเลื่องลือชา
องค์ปฎิมา พุทธโสธร
สองมือเคยถือธูปเทียนอ้อนวอน
รักยังกลับมาหลอน
ซ้อนรักช่างน่าอดสู

เดือนร่วงจากฟ้าบางปะกง
แต่พี่ยังคงหลงคอยรอตั้งตาดู
อรุณจะรุ่งหมู่นกโบกบินเรียกชู้
ตัวเราสิมาพลัดคู่
ไร้คนชื่นชูดวงใจ

ศรีเมือง หลักเมืองเลื่องลือชา
องค์ปฎิมา พุทธโสธร
สองมือเคยถือธูปเทียนอ้อนวอน
รักยังกลับมาหลอน
ซ้อนรักช่างน่าอดสู

เดือนร่วงจากฟ้าบางปะกง
แต่พี่ยังคงหลงคอยรอตั้งตาดู
อรุณจะรุ่งหมู่นกมุ่งบินเรียกชู้
ตัวเราสิมาพลัดคู่ไร้คนชื่นชูดวงใจ