Widzenie

Widzę normalny kraj
Brzozy cerkiew rzeka
Nad rzeką olchowy gaj
Dar Boga dla człowieka
Wiatrem wędruje dzwon
Zrodzony w gliny grudzie
I oto ze wszystkich stron
Idą normalni ludzie

Mówią to co mówili
Nikt ich za to nie gani
Myślą to co myśleli
Nikt nie myśli za nich

I widzę jedno z miast
W jego mrówczej strukturze
W otwartym oknie blask
I drzwi otwarte w murze
Za drzwiami pokój stół
Na ścianach starzy mistrzowie
Za stołem jakbym czuł
Siedzi normalny człowiek

I mówi to co mówił
Wcale nie boi się tego
I myśli to co myślał
I nie ma w tym nic złego

I widzę drogę w kres
Za koło horyzontu
Nie dziwiąc się że tak jest
Jak powinno być od początku
Więc chwyta mnie jeden z Nich
I w oczy drwiąco patrzy
Obudź się no te psych
I daje mi zastrzyk

Potem normalna rzecz
Do łóżka mnie przywiąże
Chciałbym znów zasnąć lecz
Za snem już nie nadążę