Nie Powiesz Nic

Przez jesienny las dróżka wiodła nas,
Promień ostatni gasł w złocistych brzozach.
Znów, jak dzień po dniu, przyszliśmy razem tu,
Może nareszcie dziś „kocham" powiem ci,

Lecz ja nie powiem nic i ty nie powiesz nic
Choć coraz gęstszy okryje nas cień.
I tak, za krokiem krok, przejdziemy poprzez mrok,
Daremnie znowu upłynie nam dzień.

Czy wiesz, jak trudno znaleźć słowa, gdy odwagi brak,
Lecz gdybym teraz cię pocałował tak, tak, o właśnie tak.

Jesienny las już śpi, nic nie mów, nie mów mi.
Cóż więcej można powiedzieć?
Już nic.

Jesienny las już śpi, nic nie mów, nie mów mi.
Cóż więcej można powiedzieć?
Już nic.