ร่มกันเหงา

เมื่อลมหนาวๆ พัดผ่านมา คนมีรักเขาก็กอดกัน
แอบมองเห็นเขาแล้วกอดตัวเอง ถอนหายใจ
ยิ่งตอนที่เค้าเดินจับมือ แต่มือคู่นี้ว่างเปล่าไง
ยิ่งตอกยิ่งย้ำหัวใจที่มี

เหงาท่ามกลางผู้คน ใจมันเปียกฝนของความเงียบเหงา
เห็นคนเขารักกัน มันหวั่นไหว
หัวใจใครสักคน เป็นร่มกันเหงาให้ฉันได้ไหม
เหงาใจที่ฉันมี คงหายไป

ผู้คนนับร้อยที่ผ่านไป บางคนที่ใช่อาจผ่านตา
เราอาจเดินสวนกันไปกี่ครั้ง ไม่รู้เลย
ก็ได้แค่เพ้อมันเรื่อยไป กอดตัวเองไว้อย่างที่เคย
จะมีไหมนะเราได้พบกัน

เหงาท่ามกลางผู้คน ใจมันเปียกฝนของความเงียบเหงา
เห็นคนเขารักกัน มันหวั่นไหว
หัวใจใครสักคน เป็นร่มกันเหงาให้ฉันได้ไหม
เหงาใจที่ฉันมีคงหายไป

เหงาท่ามกลางผู้คน ใจมันเปียกฝนของความเงียบเหงา
เห็นคนเขารักกัน มันหวั่นไหว
หัวใจใครสักคน เป็นร่มกันเหงาให้ฉันได้ไหม
เหงาใจที่ฉันมีคงหายไป