Tora Fovame

Τώρα φοβούμαι πώσ να μιλώ
Πιότερο μη σε ερωτευθώ
Και πιότερο πονέσω
Του φεγγαριού το στάλαγμα
Σαν πλέκει με το δάκρυ

Μύρια καλά μύρια κακά
Που εγώ τα λέω αγάπη

Κι όταν του ήλιου τα σπαθιά
Σπαθί θεού ζυγώσουν
Μάχη τρανή σαν έρωτα
Στα σύννεφα θα δώσουν

Κι εκείνα απ’ τον πόνο τουσ
Βρέχουν βροχή το χώμα
Να βγει ανθόσ να βγει καρπόσ
Που δεν τον ξέρω ακόμα

Λένε πωσ είναι έμορφοσ
Σαν μάνα που θηλάζει
Μα σαν θα μείνει απότιστοσ
Σκληρά αγκάθια βγάζει

Τον λένε έρωτα βαθύ
Βαθύ σαν το σκοτάδι
Που συναντάνε οι νεκροί
Σαν φτάνουνε στον άδη

Κι αν ξεραθεί ο έρωτασ
Έρωτασ άλλοσ βγαίνει
Να 'χεισ για κάτι να πονείσ
Η γησ να ομορφαίνει