Wyrzuceni Poza Nawias

Przy drodze pijana dziwka
Przeklina ten zimny świat
W jej sinych ustach papieros
W oczach niepewność i strach

Gdzieś dalej zgarbiony starzec
Zajada kawałek chleba
Dzisiaj w śmietniku go znalazł
Czy ludziom chleba nie trzeba

Wyrzuceni poza nawias
Na manowce egzystencji
Nikt już nie chce patrzeć na nich
Nikt nie weźmie ich za ręce

Idzie bezdomny pustą ulicą
I zbiera pety na wieczór wspomnień
W parcianej torbie niesie dobytek
Koszulę sweter dziurawe spodnie

W brudnym pokoju poddasza
Dzieci się tulą do siebie
Tato znów zasnął w knajpie
Mama od dawna śpi w niebie

Wyrzuceni poza nawias
Na manowce egzystencji
Nikt już nie chce patrzeć na nich
Nikt nie weźmie ich za ręce

Każdy z tych oto ludzi
Miał kiedyś normalne życie
Aż nagle wszystko runęło
Nie mają już siły krzyczeć

Ktoś ich wykluczył lub winni sami
W przypadku głupoty czy naiwności
Los jednym daje drugim odbiera
Mijają obok w samotności