มนต์เมืองเหนือ

ป่าเหนือเมื่อหน้าดอกไม้บาน
ลมฝนบนฟ้าผ่านฟ้ามองดั่งม่านน้ำตา
น้ำฝนหล่นจากฟากฟ้า
ขังแก่งเหมือนแอ่งน้ำตาไหลตกจากผาแว่วฟัง

ป่าเหนือเมื่อไปได้พบมา
เมืองเหนือเมื่อน้ำบ่าเลาะธารซ่านซ่าเคล้าดัง
น้ำไหลไปหลากมากครั้ง
หมุนวนสายชลเหมือนดังไหลหลั่งเป็นวังน้ำวน

ริมฝั่งวังน้ำค่ำลงคงมีแสงจันทร์
คืนหนึ่งคืนนั้นพบกันน้องเอยสองคน
เมืองเหนืออนงค์นั้นคงมีมนต์
เป่าหัวใจเสียจนกร่นให้ใฝ่ฝัน

แอ่วสาวเจ้าวอนอ้อนน้ำคำ
จนสูรย์ลอยคล้อยต่ำสายัณห์เย็นย่ำทุกวัน
แล้วไฉนจะให้ลืมนั้น
แม้นใครได้ไปเที่ยวพลันหลงมั่นในเมืองเหนือเอย

แอ่วสาวเจ้าวอนอ้อนน้ำคำ
จนสูรย์ลอยคล้อยต่ำสายัณห์เย็นย่ำทุกวัน
แล้วไฉนจะให้ลืมนั้น
แม้นใครได้ไปเที่ยวพลันหลงมั่นในเมืองเหนือเอย