นานจนท้อ

ทำงาน... ทำมันเข้าไป เหงื่อไม่เคยแห้ง
ไม่เคยได้พัก ตื่นมาก็สู้ สู้เพื่อปากท้อง หวังแค่ว่าพรุ่งนี้...
มันจะดีกว่าเมื่อวาน แต่ไอ้พรุ่งนี้... มันไม่เคยมาถึง

ก้มหน้าทนทำทุกทาง วันคืนผ่านไปเท่าไร  คำว่า "รวย"
ไม่เคยสะกดถูก มีแต่หนี้สิน ที่มันเพิ่มตามเงา สัญญากับครอบครัว
ว่าจะพาไปให้ไกล มาวันนี้... อายตัวเองว่ะ

มันนาน... นานจนท้อ ไม่รู้จะรอ... ไปอีกนานเท่าไหร่
ไอ้แสงสว่าง ที่ปลายอุโมงค์ ทำไมกูเดิน... เท่าไหร่ก็ไม่เจอ สู้จนเจ็บ...
เจ็บจนชิน น้ำตามันริน ไหลลงข้างใน... ใจมันล้า

มองดูมือ ที่มันด้านชา มันทำงานหนัก แต่ไม่เคยพอใช้
มองดูฟ้า... ตะโกนถาม เกิดมาจน... มันต้องทนขนาดนี้เลยเหรอ
บอกกูที... ว่าต้องทำยังไง

มันนาน... นานจนท้อ ไม่รู้จะรอ... ไปอีกนานเท่าไหร่
ไอ้แสงสว่าง ที่ปลายอุโมงค์ ทำไมกูเดิน... เท่าไหร่ก็ไม่เจอ สู้จนเจ็บ...
เจ็บจนชิน น้ำตามันริน ไหลลงข้างใน... ใจมันล้า

มันนาน... นานจนท้อ! ไม่รู้จะรอ... ไปอีกนานเท่าไหร่
ไอ้แสงสว่าง ที่ปลายอุโมงค์ ทำไมกูเดิน... เท่าไหร่ก็ไม่เจอ สู้จนเจ็บ... เจ็บจนชิน น้ำตามันริน ไหลลงข้างใน... ใจมันล้า

นาน... เกินไปแล้ว ท้อ... แต่ก็ยังต้องเดิน พรุ่งนี้...
ตื่นมา... ก็ต้องสู้ต่อ เออ... สู้ต่อ...