Spasmeni Fleva

Εκεί που τ' όνειρο πεθαίνει
Ζουν οι κυνηγημένοι
Πίσω τους λυτοί δεμένοι
Κλέφτες κι εξαρτημένοι
Κάτω από τον νεροχύτη έχουν μια τσάντα κρυμμένη
Και στο μέτωπο τους πάντα μια φλέβα σπασμένη
Αγάπησε με λίγο
Δε μ' ένοιαξε ποτέ άμα τ' αξίζω
Είμαι ο χειρότερος άνθρωπος της γης αυτής
Μα εσύ αν μπορείς αγάπησ με λίγο
Δεν μ' αγγίζουν της κόρης μου τα κλάματα
Δε πάω σπίτι έχω δουλειά ως τα χαράματα
Το φως του ήλιου αφήνει πάνω μου εγκαύματα
Είμαι στα στέκια με βαμπίρ και με φαντάσματα
Όταν τους βλέπω να κερδίζουν μου τη σπάνε
Όταν τους γνώρισα δεν είχανε να φάνε
Με τρελαίνει όταν σαν ίσο με κοιτάνε
Όπως το βλέπω όλοι κάτι μου χρωστάνε
Η φίλοι μου αυτοκίνητα, οι γυναίκες μου ακίνητα
Αν δεν μ ́ έχουν για θεό τότε δεν έχουνε αισθήματα
Η αγκαλιά τους το σαλόνι μου, το ντύνω με κοσμήματα
Κι ένα χαλί μεγάλο για να κρύβω τα προβλήματα
Μα αν κάτι αγαπάω είναι τα παιδιά μου
Δε μ' ένοιαξε ποτέ να το αποδείξω
Μάλλον ξέρω την αγάπη μου αυτή
Είναι υποχρεωμένα να την δώσουν πίσω
Ντίλερς, κλέφτες, μπράβοι, νταβάδες
Έχω μπροστά μου κορόιδα χιλιάδες
Δε σέβομαι κανένα μάρτυς μου ο θεός
Γιατί είμαι ο πιο κακός και ο πιο πονηρός
Παιδί της αγοράς έχω ανοιχτούς λογαριασμούς
Βαριόμουν στο σχολείο μα ξέρω από αριθμούς
Όταν περνάω από τα τούνελ και τις εθνικές οδούς
Μ' ένα ντουμάνι αναμμένο κάνω υπολογισμούς
Πως φτάσαμε εδώ πέρα δεν ξέρω ακριβώς
Μόνο σε δωμάτια που δεν μπαίνει το φως
Από όποιον κι αν ζητάω μου λέει όχι δυστυχώς

Πως φτάσαμε εδώ πέρα δεν ξέρω ακριβώς
Δε θυμάμαι πότε αρχίσαν όλα γύρω να σπάνε
Πότε αρχίσαν οι νεκροί στο πλάι μου να περπατάνε
Κάποτε υπήρξα βασιλιάς και κατουρούσα τη πλέμπα
Ώσπου είδα στον καθρέφτη μια σπασμένη φλέβα
Εκεί που τ' όνειρο πεθαίνει
Ζουν οι κυνηγημένοι
Πίσω τους λυτοί δεμένοι
Κλέφτες κι εξαρτημένοι
Κάτω από τον νεροχύτη έχουν μια τσάντα κρυμμένη
Και στο μέτωπo τους πάντα μια φλέβα σπασμένη