Egnoia

Φοβάται η κόρη το χιονιά
Που όλο θυμώνει
Κρυώνει και δε βγαίνει στο μπαλκόνι

Φοβάται πάλι η άνοιξη σαν φτάσει
Μην έρθει η αγάπη
Δεν τη δει και προσπεράσει

Φοβάται ο νιοσ
Μην του την πάρουν άλλοι
Πριν έρθει καλοκαίρι με φεγγάρι

Περνάσ και χάνεσαι
Αγάπη στολισμένη
Το φωσ που σκόρπισεσ
Απλώνει ξεμακραίνει

Φοβάται πάλι μέρα μην περάσει
Στο παραθύρι δεν τη δει
Και σκοτεινιάσει