I Amygdalia

Μιαν ανθισμένη αμυγδαλιά
Στον ήλιο του χειμώνα
Αξέγνοια καθρεφτίζεται
Στον ήσυχο λιμνιώνα
Μα ξάφνου ο κακόσ βοριάσ
Αρχίζει να φουσκώνει
Κι όλα τα νέφη τ'ουρανού
Από πίσω να ζυγώνει

Χάνεται το αντιλάμψισμα
Και τα νερά θολώνουν
Τα σύννεφα στραταριστά
Στο χώμα χαμηλώνουν
Χτυπά ο αέρασ τα κλαδιά
Και τ'άνθη τησ σκορπίζει
Και φαίνεταί σου ωσ πέφτουνε
Αρχίζει να χιονίζει

Το νυφικό ματώθηκε
Τα χείλη εμαραθήκαν
Το πέπλο και τα στέφανα
Χάμε στη γησ τ'αφήκαν