La Luna

Arda che lüna biónda a l'è fiùrida 'n cél
L'è piéna, l'è rotónda dólsa cóme la mél
Stanòcc la fà la röda per regalà emossiù
Stanòcc la fà la lösa, ma i ghe fà mia atensiù

Lüna che la te incanta la tóca i cör mülzì
Issé i poéti i canta de l'òm, del sò destì
I ghe fà i serenade pò i cà che i bór ai gacc
Insèma ai grì 'n di pracc e ai dòne inemurade

Lüna che la camina per tègn impéss ol mónd
Quando l'è berechina di ólte la se scónd
Ai mucc la ghe fà i care, la fà sberlüs ol Brèmb
E s'vèd ol firmamènt tremà söi aque ciare

Lüna, la vagabonda, amisa di pastùr
Lassö 'n de nòcc profónda, l'è intùren cóme lur
La mèt in fila i stèle per disegnà ricàm
Fórse per regordàm cós'èle i ròbe bèle

Lüna, cóme la mama, la scólta söspirà
La zét che spéra e brama 'mpó de serenità
La sdögia i tenerèsse, i nòs momèncc sincér
La spéa basì e carèsse, möta 'n di sò pensér

Lüna e stèle i me segnala i sentér del paradìs
Col sentimènt, i dis, a s'pöl troà la scala
La lüna pelegrina tra grate de lümì
L'è pròpe la regina d'ü mónd sènsa confì
De quate cansunète i lóda 'l sò ciarùr
Che l'fà brüsà d'amùr ol cör di bèle s-cète

Stanòcc, la lüna biónda l'è 'n fiùr per mé e per té
Perchè la vagabonda la sà che te öle bé
Stanòcc, la lüna biónda l'è 'n fiùr per mé e per té
L'etèrna vagabonda la sà che te öle bé