Raìs

Gh'è di pòscc che a pensà a come i éra
me se crössie a vedìi cambià céra:
sóta sfalt e 'l cimènt i soféga i paìs
e i l'la ciama progresso al pòst de stremìss.
Gh'è di pòscc che i manté la memoria
de la zét mia finida in de storia,
i se porta dré ü mónd che l'è stacc cancelàt
però ol mónd d'öna ólta
mé in del cör l'ho salvàt.

A só cressìt quando i fàa squase töcc ol massér
gh'éra i ricàm di boàsse sö i strade de iér,
gh'éra i caalér, i murù, i melgòcc de pelà:
öa, brögne, pèrsech, serése
de 'ndà a sgrafignà.
E l' sarèss bèl turnà s-cèt per ün'ura
saltà 'n del fé, 'n del gaiàss come alùra...

A só cressìt quando i fàa la polenta ògne dé
s'mangiàa pochì ma la zèt
la se ölìa 'n po' piö bé;
quando l'fàa frècc a la sìra
me 'ndàa zó 'n de stala
sensa la televisiù che botép a cöntàla:
certo la éta l'era grama e piö düra,
ma alùra 'n giro gh'éra adóma natüra...;
öle mìa dì ch'i éra mèi chi tép là
però ol progresso a me l'à fàcia pagà.