Washayaku

Lubię jak rzucasz we mnie talerzami
Takimi jak te na niebie,
Które oglądaliśmy kiedyś u Ciebie
Lubię jak rzucasz we mnie spojrzeniami 
Przewracasz tymi oczami
Przecinasz powietrze wzrokiem
Liście kołyszą się na wietrze 
Już nie na tym samym drzewie 
Ten sam powiew co kiedyś
Unosi mnie

Zużyj mnie i oddaj do muzeum 
Po to jestem tu

Lubię jak mówisz że nie jesteśmy sami
Że nawet jak nadciąga burza 
Ktoś jest pomiędzy chmurami
Lubię jak bawimy się ogniem
Tańczymy wokół płomienia 
A później nas parzy 
Woda rzeźbi skały nawet najmniejszy kamień 
To dzieło sztuki
Najstarszego artysty na świecie

Zużyj mnie i oddaj do muzeum 
Po to jestem tu