Chartina Karavia

Μου 'χες μάθει μια φορά
Πως να φτιάχνω τα καράβια
Να γεμίζω με φωνές
Τα λιμάνια μου τα άδεια

Έπιασες με τα χέρια σου ένα ολόλευκο χαρτί
Έμοιαζε τότε μαγικό πως του έδωσες μορφή

Μα δε θέλω μοναχός πουθενά να πάω
Σε καμία θάλασσα μόνος δε χωράω
Τα καράβια μου μετρώ, έχουνε σκουριάσει
Στο λιμάνι οι φωνές έχουν πια σωπάσει

Μου 'χες πει κάποια φορά
Πως θα πας ένα ταξίδι
Να μη λυπηθώ ποτέ
Η ζωή είναι παιχνίδι

Θα φυσάς, θα 'σαι άνεμος, θα με παίρνεις μακριά
Κι αν ποτέ σε χρειάζομαι θα 'σαι κάπου εκεί κοντά

Μα δε θέλω μοναχός πουθενά να πάω
Σε καμία θάλασσα μόνος δε χωράω
Τα καράβια μου μετρώ, έχουνε σκουριάσει
Στο λιμάνι οι φωνές έχουν πια σωπάσει