Z Tej Samej Ziemi

Z tej samej ziemi, co nasi przodkowie,
Nie ma już ognia w sercu i w głowie.
Karmieni strachem i widmem wojny,
Z pustką w oczach – duch niespokojny.
Nie słyszą już wcale wiatru ni drzew,
Ucichł już dawno pradawny zew.
Nie ma już duchów i nie ma Boga,
Tylko cisza – głucha jak trwoga.
W czasie zagubieni, bez przestrzeni,
Korzenie wyrwane kiedyś z ziemi.
Wołam was – otwórzcie oczy,
Obudźcie ducha, nim świat się skończy.
Z tej samej krwi, co bohaterowie,
Lecz dzisiaj cisza na bohaterów grobie.
Z orła zrobili papierowy znak,
W sercach pusto – jakby zgasł świat.
Złoto ich karmi, a dusze głodne,
Patrzą na krzyże jak na ozdobne.
Nie rozumieją, co znaczy słowo,
Gadają dużo, a milczą duchowo.
Polak, Słowianin, jeden lud.
Rozdarci religią pradawny ród.
Każdy wierzy w innego Boga,
I tak się rozpadła jedna droga.
Obudził mnie dziś sen proroczy,
Bóg oczy ślepcom wreszcie otworzył.
Z popiołów prawdy rodzi się siła,
Bo ludzka dusza jeszcze nie zgniła.
Niech pamięć wróci, niech Polska trwa,
Słowiański naród – wspólna historia.
Niech echo z gór powróci jak grom,
By nas znów złączył ojczysty dom.
W czasie zagubieni, bez przestrzeni,
Korzenie wyrwane kiedyś z ziemi.
Wołam was – otwórzcie oczy,
Obudźcie ducha, nim świat się skończy.
Z tej ziemi krzyk przebija niebo,
Woła o prawdę pradawne drzewo.
Chcę ofiarować ludziom swój dar.
By znów w narodzie zapłonął żar.
Niech wróci duch, słowiańska krew
Dobro, uczynność i prosty gest.
Bo póki ziemia nasza oddycha,
Nie zginie naród, w Polakach siła.
W czasie zagubieni, bez przestrzeni,
Korzenie wyrwane kiedyś z ziemi.
Wołam was – otwórzcie oczy,
Obudźcie ducha, nim świat się skończy.