Omichli

Είναι το στόμα μου πικρό
Από όσα δεν μπορώ να πω και από όσα είπα
Είναι το σώμα μου στεγνό
Βασιλικόσ χωρίσ νερό μια μαύρη τρύπα

Απ’ το αφήλιο του νου
Μέχρι την άκρη του ουρανού μια καταιγίδα
Και από τησ καρδιάσ τον ενικό
Ωσ τησ ψυχήσ τον πανικό μια αλυσίδα

Και όταν διαλύεται για λίγο
Η ομίχλη του μυαλού
Βλέπω τα μάτια σου να λάμπουν στο σκοτάδι
Με καταπίνουν μου μιλούν
Με λιώνουν και με σεργιανούν
Στα σύνορα του άδη

Από την ζωή που δε την ζω
Μέχρι αυτή που λαχταρώ
Ένα τσιγάρο δρόμοσ
Με τη φωνή σου ξαγρυπνώ
Μα με κυκλώνει όταν ξυπνώ
Ο ίδιοσ πάντα τρόμοσ