Með Svipur Á Lofti

Stoðkerfi alls lífs er örkumla
Því lífæðin fellur hver af annarri.
Skrýmslið hrifsar þær allar að sér
Og sýgur ötult að sér
Allt sem eitt sinn blómstraði.

Þar stendur það stælt á veikburða grundu
Og étur undan sér jarðveginn.
Hún reynir af mesta megni
Að berjast á móti
En ríkjandi Guð, með svipur á lofti
Lætur eigi undan.

Hann hrifsar að sér loftið
Sem æ verður af skornari skammti
En þrátt fyrir að rýmið þrengi og þrengi að
Ríkir Hann enn með svipur á lofti.