Lom Plien Tid

ใบไม้หล่น เมื่อลมพัดผ่าน
เป็นสัญญาน แห่งความผันเปลี่ยน
ทุกทุกสิ่ง คือความหมุนเวียนไม่เที่ยงแท้
ทำทุกอย่างให้ดีที่สุด เพียงเพื่อฉุดให้เธอไม่ไป
ในที่สุด ก็คงต้องหยุดและยอมแพ้
ใจของคนหนอคน

ก็ไม่รู้จะห้ามยังไง ให้ลมไม่เปลี่ยนทิศ
และชีวิตจะห้ามยังไง ให้เธอไม่ไป ไม่มีทาง

เรามาไกลเท่านี้ก็ดีเหลือเกิน ขอบใจนะที่เคยมีกัน
มันถึงเวลายอมรับความจริง
เรามาไกลเท่านี้ก็เกินที่ฝัน ตั้งเท่าไร
เมื่อชีวิตคือความเป็นไป สุดท้ายก็ต้องจากกันเท่านั้นเอง

ชีวิตหนึ่งกำลังเริ่มใหม่ ชีวิตหนึ่งกำลังว่างเปล่า
ความรู้สึก ช่างทรมานและโหดร้าย
ทำได้เพียงแต่ยอมรับมัน แม้ต้องเจ็บจะยอมเข้าใจ
คงไม่มีอะไรเหมือนเดิม อีกต่อไป
ใจของคนหนอคน

เมื่อสุดท้ายจะห้ามยังไง สายลมย่อมเปลี่ยนทิศ
และชีวิตจะห้ามยังไง ก็ต้องเปลี่ยนไป ไม่ต่างกัน

เรามาไกลเท่านี้ก็ดีเหลือเกิน ขอบใจนะที่เคยมีกัน
มันถึงเวลายอมรับความจริง
เรามาไกลเท่านี้ก็เกินที่ฝัน ตั้งเท่าไร
เมื่อชีวิตคือความเป็นไป สุดท้ายก็ต้องจากกันเท่านั้นเอง

ผ่านพบมาเพื่อจากกันเท่านั้นเอง