ขอบใจที่พูดแรง
Nan Vatiya
4:12ฮือ ฮ้า เอ้ เอ้เฮ หนทาง ยังดูเหมือนเดิม มีแสงไฟ มีผู้คนรอบกาย เอ จากคนร้อยพันที่ยืนใกล้กัน กลับรู้สึกว่าไกลแสนไกล อะไรมันหายไปจากหัวใจ ของเรา ทำไมแค่ลมเพียงแผ่วเบา ยังทำให้เหน็บหนาว แค่เพียงแผ่นฟ้าที่ว่างเปล่า ยังทำให้มีน้ำตา ทำไมมันช่างเปราะบางเหลือเกิน อ่อนแอจนเกินจะเข้าใจ ครั้งหนึ่ง ที่เคยสัมผัส ในหัวใจว่ารักยังเหลืออยู่ เอ้เย แต่วันนี้ดูเหมือนมันลบเลือน กอดที่อบอุ่นจางหายไป สักวันถ้าล้มลงจะมีใคร สนใจ เออ เอเย ทำไมแค่ลมเพียงแผ่วเบา ยังทำให้เหน็บหนาว แค่เพียงแผ่นฟ้าที่ว่างเปล่า ยังทำให้มีน้ำตา ทำไมมันช่างเปราะบางเหลือเกิน เอ เฮ้เย ร่องรอยจากคำไม่กี่คำ ยังทำให้ปวดร้าว แค่เพียงแววตาที่ว่างเปล่า ยังทำให้เจ็บ หัวใจ ทำไมมันช่างเปราะบางเหลือเกิน และชีวิตเมื่อไรจะเข้มแข็งพอ วิงวอนให้มันสิ้นสุดลง ทำไมแค่ลมเพียงแผ่วเบา ยังทำให้เหน็บหนาว แค่เพียงแผ่นฟ้าที่ว่างเปล่า ยังทำให้มีน้ำตา ทำไมมันช่างเปราะบางเหลือเกิน ไม่รู้เมื่อไหร่จะผ่านพ้น ร่องรอยจากคำไม่กี่คำ ยังทำให้ปวดร้าว แค่เพียงแววตาที่ว่างเปล่า ยังทำให้เจ็บ หัวใจ ทำไมมันช่างเปราะบางเหลือเกิน และชีวิตเมื่อไรจะเข้มแข็งพอ โอ้โอ และชีวิตเมื่อไรจะเข้มแข็งพอ เอ้เฮ