Esi

Κάθε μέρα ξυπνάω και πάλι μέρα
Μου λέει πως θα είναι τελείως δική μου
Κάθε μέρα απ' το μπαλκόνι κοιτάω
Να στρυφογυρνάνε οι άνθρωποι μου

Κάθε μέρα θέλω να τους ξεσήκωσω
Να τους ρίξω κάτω να τους ξαναντύσω
Σ' ένα ουράνιο όχημά να τους φορτώσω
Να μην έχει πρέπει, να μην έχει πίσω

Κάθε μέρα όμως, κάποιος βάζει φρένο
Κάποιος κόβει στο μοντάζ τον ήλιο
Ένας ένας κατεβαίνει από το τρένο
Όλοι στο άχαρο τους κλείνονται βασίλειο

Ποιός εναντιώνεται στο ριζικό του
Ποιός τον άλλο δίπλα του υποστηρίζει
Τι 'ν' αυτό που πάντα σταματάει την δράση
Ποιός τα ανθρωπάκια μου τα φοβερίζει

Εσύ... Εσύ
Όλα αν θες τα αδειάζεις
Όλα τα γεμίζεις εσύ
Εσύ... Εσύ
Άστρο της αβύσσου και του παραδείσου εσύ
Έσύ... Εσύ
Ήλιε στο σκοτάδι και σελίνη μου όλη μισή

Εσύ... Εσύ
Όλα 'ν' θες τα αδειάζεις, όλα τα γεμίζεις εσύ
Εσύ
Αχ και να ξερες τι κόσμο θα μπορούσες εσύ