Diadohos

Λοιπόν το χάδι που με βρήκε εδώ
Δε βάζει τέλοσ στα χάδια του χθεσ
Εδώ στα φώτα που οργώνουν τον υπόγειο λαό
Που χορεύει με στάνταρ πληγέσ

Αυτόσ ο στρωτόσ κουρδισμένοσ ρυθμόσ
Μασ συντονίζει όλων τα σωθικά
Χουφτώνει ξερά τη χαλαρή μου καρδιά
Προπαγανδίζοντάσ την πώσ να χτυπά

Σάπια χαμόγελα αιωρούνται μεσ στη θλίψη
Που θεσ να συνοδεύει το κραγιόν που φοράσ
Σαν μισοφέγγαρα φωτίζει τησ βραδιάσ το εστέτ
Χωρίσ αυτά δε θα έβλεπεσ ποιον πατάσ

Και αν ήμουν πρίγκιπασ και αυτό αλλάζει
Ίσωσ να γίνω ξανά
Και η διαδοχή αυτή που με κουράζει
Δεν κυβερνά πουθενά

Αυτή η υγρή φημισμένη σχισμή γυμνή
Πάνω από το μπαρ με κοιτά
Αναβλύζει του κόσμου αυτού το χρήμα σαν πληγή
Και όλο το μέλι τησ στουσ μηρούσ τησ κυλά

Να τη που γονατίζει στ' αφτί μου κάτι θέλει να μου πει
Μα από τα χείλη τησ κυλάει τώρα μόνο καπνόσ
Τησ άρρωστησ φλόγασ που μέσα τησ κρυφά εγκυμονεί
Με έναν ομφάλιο λώρο να αντλεί αλκοόλ

Έξω η σειρήνα σαν φάροσ μου κόβει το σύμπαν στα δυο
Στο πεζοδρόμιο στρώνουν κόκκινο χαλί
Θέλουν να μου κουράρουν την αγάπη σε έναν άλλο ναό
Μα εγώ δεν πατάω πια εδώ στη γη

Καρφιά στα χέρια μου φυτρώνουν με τραβάνε ψηλά
Όμωσ τα πόδια απ' το σταυρό μου γλιστράν
Φταίει το θεόσταλτο ηχείο που δεν πατά πουθενά
Πάνω απ' την πλάτη μου στο μέλλον χτυπά